Ертеде көптеген этнографиялық деректерге сүйенсек, қазақтарда дәстүрлі жерлеу-еске алу рәсімдерінде «тұл» жасау әдеті болған.
Тұл – марқұмның киімінен немесе сырт киімімен, бас киімімен ағаш жақтау түрінде жасалған бейнесі. Әдетте, тұл неке төсегінің үстіне орнатылды. Е.Н. Жанпейісовтың пікірінше [7], «тұл» сөзінің этимологиясы сыртқы түр, келбет – түсінік-ұғымдарымен байланысты. Мамандардың пайымдауынша, тұл жасау тәжірибесі көне түркілерде бұрыннан болған. Бірақ мұндай жағдайларда киім керісінше кигізілген (мысалы, бас киімдер). XIX ғасырдың аяғында бұл әдет-ғұрып ескіріп, жеңілдетілді: марқұмның киімі, ер-тоқымы, сауыт-саймандары киіз үйдің торларына ілінді.
Тұл – марқұмның нышандық орнын толтыру, оның жаны тірілердің салттық көмегіне мұқтаж. Марқұмның орынбасарымен салт-жораларды орындау көптеген халықтар арасында кең таралған [10] әдет болып табылады және басқа әлеммен шекаралас аймақты бейнелейді. Қайтыс болған адамның нышандық «орынбасарының» керісінше немесе теріс қаратылып киінуі басқа, о дүниелік дүниенің белгісі ретінде қарастырылады.
